Για τον ιατρό Γεώργιο Ζουράρι ...

Μισό λεπτό να βγάλω την μπλούζα μου ...

Στις 8 Φεβρουαρίου έσβησε στα 102 του χρόνια – πλήρης ημερών όπως λέμε, ο γιατρός Γεώργιος Ζουράρις, από τους πρώτους κομμουνιστές και ιδρυτής της σεξολογίας στην πατρίδα μας. Η ταφή έγινε στη γενέτειρά του : το Βραχάσι στο Λασήθι , που έχει το σθένος να φτύνει – όταν πρέπει, τους ... Καποδίστριες.
Τις λίγες ώρες που παραστεκόμασταν το λιτό του φέρετρο, όπως συμβαίνει τέτοιες στιγμές πέρασε ( καρέ-καρέ ) από την «μουβιόλα» του χρόνου μπροστά στα μάτια της ψυχής όλη η ζωή μας. Αυτή-τουλάχιστο που «μετράμε» εμείς, ανήλικοι διαρκώς, κοντά στα εξήντα...Τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφύλιου και όσα ακολούθησαν, όπως τα συγκράτησαν τα παιδικά αυτιά μας, που αγρυπνούσανε στις διηγήσεις των μεγάλων. Εκείνα τα βράδια του πενήντα που ανοιγόκλειναν τα πράσινα μάτια της Telefunken και της Grundig με τις φωνές της Βέμπο, του Γούναρη και του Μαρούδα. Στη Σαλονίκη της νιότης μας που είχε ακόμα ακακίες...Το λιμάνι να καίγεται κι εμείς να κλωτσάμε στις κούνιες τα παιδικά μας όνειρα. Τότε που δεν ξέραμε τι να πρωτοφοβηθούμε. Τον κακό λύκο που ήθελε να φάει τη γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας, η τις σειρήνες για τα αεροπλάνα των συμμάχων...
Πλάι στο νεκρό οι τρεις του γιοι και παιδικοί μου φίλοι : ο Κώστας, ο Τάσος και ο Χρίστος...Κάποια στιγμή θυμήθηκα ένα ανέκδοτο-πραγματικό του Άη Στράτη, τότε που οι μισοί Έλληνες θεωρούνταν «μιάσματα», και τα πιο επικίνδυνα τα ... εξόρ(κ)ιζαν για παρά-θερισμό και σωφρονισμό στα νησιά μας. Εκεί βρέθηκαν απ' τη Θεσσαλονίκη τρεις φίλοι : ο Ζουράρις, ο πατέρας μου κι ο Νίκος ο Αναγνωστίδης - χειρουργός...Αυτός που κατέρριψε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο το παγκόσμιο ρεκόρ υφηγητού ! Είκοσι τρία χρόνια δεν τον κάμνανε καθηγητή λόγω φρονημάτων, ώσπου ... φρονίμεψε και πέθανε. Στο νησί λειτουργούσαν ο καθένας με τον τρόπο του, και οι τρεις μαζί σαν ένας – η για τον ένα. Μας λέγανε λοιπόν πως αν υπήρχε ε ν α αυγό στον Άγιο Ευστράτιο, αυτό το έβρισκε και το εξασφάλιζε, σαν πιο πρακτικός και καπάτσος ο Γιώργος, το έβραζε-με την πρέπουσα φροντίδα ο Βελισάριος και το απολάμβανε ο φαγάς της συντροφιάς ο Νίκος. Τα μάτια του Κώστα βούρκωσαν για λίγο. Ακούστε...μας λέει, προσπαθώντας να πνίξει τον λυγμό. Όταν τα πράματα «αγρίεψαν» ήρθανε να τον πάρουνε. Ξέρετε...δυο πάντα. Με τα μουστάκια, τις καμπαρτίνες και τις ρεμπούπλικές τους. Μπήκανε στο ιατρείο. Γιατρέ...άρχισαν, προσπαθώντας να πούνε τα ανείπωτα. Χαμογέλασε με 'κείνη την σχεδόν παγωμένη ψυχραιμία του, και δεν τους άφησε να συνεχίσουν :

Μ ι σ ό   λ ε π τ ό   ν α   β γ ά λ ω   τ η ν   μ π λ ο ύ ζ α   μ ο υ  ! ...

Στην μητέρα, που τους πρόλαβε στην πόρτα-λαχανιασμένη, πρόλαβε και είπε : « να σπουδάσεις τα παιδιά...»

Τώρα είναι αλλιώς παγωμένος. Σε λίγο θα 'ρθουνε πάλι να τον πάρουνε. Αυτήν τη φορά ...τέσσερις - για πιο σίγουρα, αν και είναι πιο 'λαφρύς από τότε...Φοράει ένα σμόκιν του '30 και το χαμόγελο αυτών που φεύγουν και ξέρουν. Πιστεύω πως μας αισθάνεται πλάι του, και πίσω από 'μας τα εγγόνια του. Άκουσε προσεκτικά και 'μένα και τον Κώστα...Βλέπει τον μεσαίο ( κάποτε τον φωνάζαμε πειραχτικά...Mittwoch ! ), που το παίζει-ως συνήθως ψύχραιμος και κυριαρχημένος. Βλέπει και τον Χρίστο, που αν και ο μικρότερος, νιώθει πως τώρα γίνεται και τυπικά α υ τ ό ς ο αρχηγός της οικογένειας.

Αυτής της μεγάλης οικογένειας που θέλει «διαφέντεμα», τη φωνάζουμε Ελλάδα, και δεν θέλουμε να βγάλει την μπλούζα της...

( εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, Φεβρουάριος 2001 )