Εφιάλτης

Τελευταία βλέπω έναν εφιάλτη. Έτσι νομίζω.

Πλάι στο σπίτι που γεννήθηκα είχαμε τάχα ένα δεύτερο ακόμα πιο μεγάλο, επιπλωμένο-έτοιμο, που όμως δεν το ζήσαμε ποτέ. Κι όλο ρωτούσα τους δικούς μου γιατί δεν το ανοίγουμε κι αυτό, τουλάχιστο όποτε έχουμε γιορτή. Όμως αυτοί όλο απέφευγαν να δώσουν μιαν εξήγηση. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια.
Τώρα που τ' όνειρο αυτό έρχεται και ξανάρχεται δε σταματάει μέχρις εκεί που ήξερα κι αυτό είναι που με γεμίζει αγωνία.
Βλέπω λοιπόν πώς κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς περνώ απ' έξω. Το σπίτι το δικό μας είναι από καιρό βουβό και σκοτεινό. Στο διπλανό όμως, πίσω απ' τις κουρτίνες, όλα του τα δωμάτια φεγγοβολούνε μ' ένα περίεργο φως. Νομίζω, μάλιστα, ακούω μουσική. Δεν είναι ακατοίκητο. Μεσάνυχτα ακριβώς, όσο σφυρίζουνε χαρούμενα ακόμα τα βαπόρια, βγαίνει στο μπαλκόνι μια σκιά, μοιάζει γριά γυναίκα. Δείχνει να με περίμενε, αλλά δε βλέπει καθαρά. Σκύβει να με διακρίνει κι όταν σιγουρευτεί βγάζει από τον κόρφο της, κλεφτά, ένα μωρό με τις φασκιές και το πετά με δύναμη στο κράσπεδο του δρόμου.